السلام علیک یا ابا عبدالله...

دو تا ماجرایی که برای من جز دردناکترین روایت هایی هست که از این روزها میشه...

 

دوران کودکیم تا چند سالی وقتی روضه میرفتیم شب های محرم، چون هر شب متعلق به یک شخص بود، فکر میکردم واقعا هر شب یکیشون شهید شده! برام سوال شده بود که چطور ممکنه؟ بعد از مادر پرسیدم ... و مادر گفت همه ی وقایع در یک صبح تا ظهر بوده! چقدر شوکه شدم! یک صبح تا ظهر؟!! در فقط یک صبح تا ظهر اینهمه داغ؟؟؟ در فقط یک صبح تا ظهر اینهمه ظلم ، اینهمه صفات حیوانی مقابل اینهمه صفات انسانی؟؟ 

خیلی دردناکه... خیلی وحشتناکه... از هر زاویه ای که بخوای به قضیه نگاه کنی. حتی اگر ادم های عادی عادی عادی میبودند این وقایع واقعا تمام وجود ادم رو به درد میاره... 

ولی میدونی وقتی گریه میکنیم ، یه وقتهایی وقتی گریه ام شدت میگیره، وقتی غمم داره شدت میگیره ، وقتی دلم بیشتر از وقتهای دیگه گرفته... راستش برای خودمون گریه میکنم... از ترس... از ترس اینکه نکنه باطن اعمالمون همونقدر زشت باشه... نکنه همونقدر دل ادمهای بزرگ زمونه امون رو درد اورده باشیم... نکنه همونقدر اماممون رو اذیت کنیم... نکنه داریم در جواب "هَل مِن ناصر یَنصُرنی" داریم سر و صدا و شلوغی میکنیم تا نشنویم... خدای من... نکنه چشم و گوش وجودمون همونقدر بسته باشه....

خدایا کمکمون کن... کمکمون کن هیچوقت فطرت انسانیمون رو از دست ندیم... کمکمون کن دل امام زمانمون رو نسوزونیم... خدایا اگر کمک تو نباشه ، اگر ما رو به حال خودمون بذاری، اگر رهامون کنی .... ترسناکه، وحشتناکه....

مامن امن من...